पोर्शे झेन्ट्रुम (Porsche Zentrum ) च्या त्या चकचकीत आणि पॉश R &D सेंटरमधून बाहेर पडताना त्या मक्ख चेहऱ्याच्या प्रोक्युरमेन्ट च्या दोन मॅनेजर्सशी हस्तांदोलन केलं .. आणि झपाझप स्टेशन कडे चालायला लागलो . डोक्यात विचारांचं वादळ थैमान घालत होतं .... असंख्य प्रश्नांच्या जंजाळात पूर्णपणे गुंतलोय असं वाटायला लागलं ... काय चुकलंय हेच कळतं नव्हतं ... तोंडाशी आलेला घास कुणीतरी शेवटच्या क्षणी पळवलाय असं वाटत होत .. युरोप मध्ये गेल्या सात वर्षात सेल्स पर्सन म्हणून काम करत असताना , कस्टमर कडून अगदी शेवटच्या क्षणाला .... ' सॉरी , आम्ही दुसरा पार्टनर सीलेक्ट केलाय आणि त्यांच्याबरोबर काम सुरु करत आहोत ' ..हे ऐकणं माझ्यासाठी अजिबात नवीन नव्हतं ..... पण , नवीन धंदा मिळवण्यासाठी ,जिथे गेले सहा महिने दिवसरात्र राबलो .. तिथेआपल्याला नाकारण्यात आलंय हे सत्य पचवणं जरा अवघड जात होत .. आमच्याच कंपनीची बंगलोर आणि चेन्नई मधली काही मंडळी माझी फजिती व्हायची वाटच बघत असणार याची खात्री होती ,...कारण युरोपात राहणारा भारतीय कंपनीचा सेल्स मॅनेजर , म्हणजे कंपनीच्या पैशावर अख्खा युरोप फिरणारा आणि रोज रात्री आयफेल टॉवर खाली बसून बिअर पिणारा भाग्यवान प्राणी ... असा ह्यातल्या काही मंडळींचा घट्ट समज असतो ह्याची पूर्ण खात्री होती
असो , ह्या सगळ्या गोष्टी गेल्या तेल लावत ... पण इतका मोठा धंदा हातातून गेल्यावर , ह्या वर्षाचं सेल्स टार्गेट कसं अचिव्ह करणार हा यक्षप्रश्न आ वासून उभा होता . खरतर सेल्स च्या जॉब मध्ये फायर करणं आणि होणं युरोपमध्ये फारच कॉमन आहे हे माहिती होत
असो , ह्या सगळ्या गोष्टी गेल्या तेल लावत ... पण इतका मोठा धंदा हातातून गेल्यावर , ह्या वर्षाचं सेल्स टार्गेट कसं अचिव्ह करणार हा यक्षप्रश्न आ वासून उभा होता . खरतर सेल्स च्या जॉब मध्ये फायर करणं आणि होणं युरोपमध्ये फारच कॉमन आहे हे माहिती होत
स्टेशनवर पोहोचलो आणि स्टुटगर्ट ला जात असणारी एक रिजनल ट्रेन दिसली त्यात चढलो . डोक्यात भरलेल्या विचारांमुळे ती ट्रेन जवळजवळ रिकामी आहे हेही कदाचित लक्षात नाही आलं .
मधल्या कुठल्यातरी एका स्टेशनवर एक खिदळणाऱ्या तरुणींचा ग्रुप ह्या ट्रेनमध्ये चढलाय आणि माझ्या मागच्याच सीटवर बसलाय असं काहीस जाणवलं , पण फारसं लक्ष दिल नाही . नेकर नदीच्या काठाकाठाने जाणाऱ्या त्या अतीव सुंदर मार्गाने ट्रेन पुढे जात होती पण खरं तर कशातच लक्ष लागत नव्हतं .
साधारण १५ ते २० मिनिटांनी कुणीतरी जपानी , कोरियन किंवा तत्सम भाषेत बोलतंय आणि एकमेकींना टाळ्या देत मस्त धमाल चाललीय हे जाणवत होत आणि मग मागे वळून पाहिलं तर लक्षात आलं की माझ्या मागच्या बाजूला बसलेल्या ह्या पाच सहा जणी म्हणजे साधारणपणे पंचाहत्तरी पार केलेल्या मैत्रिणींचा ग्रुप आहे . त्यांना काही माहिती हवीय हे जाणवलं म्हणून त्यांच्याशी बोलायचा प्रयत्न केला आणि लक्षात आलं ह्यातली एक आजी सोडून बाकी सगळ्यांना जपानी सोडून दुसरी कुठलीच भाषा येत नाही
त्यातल्या सर्वात वयस्कर आजीबाईंना थोडस इंग्लिश येत हे समजल्यावर, मग माझ्याचं मोबाईलवरच गुगल ट्रान्स्लेटर वापरून आमचा संवाद सुरु झाला आणि जे काही मला समजलं ते सांगायलाच हवं
ह्या सगळ्या आज्यांचा ग्रुप जपानवरून युरोपात फक्त फिरायला आला होता . ह्या सगळ्या आज्यांमधे एक गोष्ट कॉमन होती ती म्हणजे ह्या सगळ्यांचे नवरे आधीच वरती गेले होते आणि ह्यातली एक आजी सोडली तर बाकी सर्व जणींना कुठला ना कुठला आजार होता . असंही लक्षात आलं की ह्या सगळ्यापासून दूर जाण्यासाठी ह्या सगळ्यांनी मिळून युरोप ट्रिपचा प्लॅन आखला होता . आणखी एक गोष्ट गोष्ट , ह्या पैकी कुणीही आपला मोबाईल बरोबर घेऊन फिरत नव्हती .
दुसऱ्या महायुद्धानंतर जपानमधल्या कोबेमधेच राहिलेल्या एका अमेरिकन सोजीराच्या प्रेमात पडलेली ती ८४ वर्षांची जपानी आजीबाई , मला समजेल इतपत इंग्रजी बोलत होती .ह्या वयात तिचा उत्साह एखाद्या विशीतल्या तरुणीला लाजवणारा होता . खूप गप्पा झाल्या त्यांच्याशी . त्यातल्या दोघी भारतात बोधगयेला दीड महिना राहून गेल्यात आणि २०१६ मध्ये त्यांनी उत्तर भारतात कुठल्याही गाईडच्या मदतीशिवाय पब्लिक ट्रान्सपोर्ट ने प्रवास केलाय हे ऐकल्यावर मी त्यांचे फक्त पाय धरायचे बाकी होते .
पुढची ४५ मिनिट आमच्या अशा मोडक्यातोडक्या इंग्रजी , जपानी आणि जर्मन मध्ये गप्पा झाल्या , एक मस्त सेल्फी झाला . त्यातल्या दोघी थोड्या लाजल्यामुळे ह्या फोटोत आल्या नाहीत
स्टुटगार्ट मध्ये उतरून पुढे फ्रँकफर्टच्या ट्रेनमध्ये बसायच्या आधीच लक्षात आलं की दोन तासांपूर्वी माझ्या डोक्यात थैमान घालणारे विचार कुठच्याकुठे पळून गेलेत
चिअर्स
अजित रानडे
अजित रानडे
फ्रँकफर्ट जर्मनी
खूप छान जमलाय लेख. बऱ्याचदा आयुष्यात आपण अनेक पोटापाण्याच्या धंद्यात इतके गुरफटून पडतो आणि अचानक काही प्रसंगातून लक्षात येते की अनेक समस्या असून देखील काही जण जीवन असोशीने जगत असतात. त्यांचे जगणे पाहिले की आपले दुःख समस्या क्षणार्धात नाहीश्या होतात किंवा त्यांचा विसर तरी पडतो
उत्तर द्याहटवाखूप छान जमलाय लेख.
उत्तर द्याहटवा